Πόσες φορές δεν στάθηκα μπροστά Στην εικόνα Της, στο καντήλι Της και δεν είχα τίποτε απολύτως να Τής πω…

Πόσες φορές δέν στάθηκα μπροστά Στήν εικόνα Της, στό καντήλι Της καί δέν είχα τίποτε απολύτως νά Τής πώ. Κενό, τίποτα, όλη, μάτια, όλη δάκρυα..

Λέξη δέν έβγαινε από τά ξεραμένα χείλη μου.

Λέξη από τό ταραγμένο μου μυαλό. Είναι τότε πού ό πόνος σέ κλειδώνει, πού σέ παγώνει στόν πιό βαρύ χειμώνα τής καρδιάς σου. Σιωπή, βλέμμα κενό, καρδιά παραλυμένη.

Όταν πονάς δέν μιλάς, σιωπάς καί είναι τόσο δυνατές οί κραυγές σου πού δέν ακούγονται.

Έχω δεί χείλη νά πάλλονται δίχως νά μιλάνε. Φωνές νά βραχνιάζουν δίχως νά λένε λέξη. Όλος ό άνθρωπος γίνεται μάτια, όλο τό σώμα μία κραυγή, μία φωνή δίχως ήχο. Σιωπή, σώμα σέ στάση προσευχής, σέ κατάσταση αναμονής…

Πόσες φορές προσευχήθηκα σέ αυτή τήν απόλυτη σιωπή. Σέ αυτά τά κρύα πατώματα τής μοναξιάς σέ νύχτες πού έμοιαζαν αξημέρωτες.

Μόνη παρέα τό εικόνισμα Τής Παναγίας, μιά αγκαλιά, ένα χάδι Μάνας, μιά ζεστή αγκαλιά καί ένας ήχος στό αυτί «σσσσσσς, όλα θά πάνε καλά…….».

Αυτή είναι ή Παναγία, πού ακούει τίς προσευχές τών σιωπηλών, πού ενώ δέν μιλάς ξέρει τί λές, πού δίχως νά εξηγείς ξέρει τί νιώθεις καί σέ καταλαβαίνει.

Σέ αυτή Τήν μάνα τής σιωπής προσευχήθηκα καί σήμερα, προσευχηθήκαμε όλοι, ακόμη καί αυτοί πού δέν πήγαν στήν εκκλησία. Άκουσε τίς σιωπές μας, ένιωσε τά πένθη καί τίς απώλειες μας. Τίς θλίψεις καί τά άγχη μας, τούς φόβους καί πανικούς μας, τίς ματαιώσεις καί απογοητεύσεις μας.

Καί νά είστε γιά ένα σίγουροι, όσο οί άνθρωποι θά σάς σταυρώνουν ό Άγιος Θεός θά σάς ανασταίνει. Όσο οί άνθρωποι θά σάς πληγώνουν ό Ιησούς Χριστός θά σάς συντροφεύει, όσο οί άνθρωποι θά ματαιώνουν τά όνειρα σας, ή Θεοτόκος Μαρία θά γίνεται ή πλατυτέρα τής καρδιάς σας, πού μέσα στό πλάτεμα τής αγκαλιά Της θά χωράμε όλοι, προδότες καί προδομένοι… Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς