Πάντα να ζείτε σεμνά και ταπεινά, δίχως εγωισμό»

Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης: 

«Πάντα να ζείτε σεμνά και ταπεινά, δίχως εγωισμό»

«Πάντα να ζείτε σεμνά και ταπεινά, δίχως εγωισμό… Πάντα να φροντίζετε νʼ αγαπάτε τους γέρους, τα ορφανά, τους αρρώστους.

Να συναναστρέφεστε με φτωχούς και με ανθρώπους που οι άλλοι τους ταπεινώνουν».

Όταν πρόκειται να κοινωνήσετε χρειάζεται προετοιμασία. Πρώτο και βασικόν είναι η εξομολόγηση. Ό,τι σας βαραίνει την ψυχή σας, δηλαδή πού φταίξατε, να το πήτε στον πνευματικό σας πατέρα και πάντα να εξομολογείστε στον ίδιο πνευματικό, όχι κάθε φορά να αλλάζετε πνευματικό. Γιατί όπως πάμε σε έναν καλό γιατρό και για πρώτη φορά μας ρωτάει “πώς λέγεσαι” και μας κάνει κάρτα και όταν ξαναπάμε δεν το λέμε από την αρχή, αλλά παίρνει ο γιατρός την κάρτα μας και με λίγα λόγια , που θα μας ρωτήση, μας δίνει τα φάρμακα, που πρέπει να πάρουμε, έτσι και ο πνευματικός μας πρέπει να ξέρη πώς βαδίζουμε στην ζωή μας».

Αφού εξομολογηθούμε από τα βάθη της καρδιάς μας, χωρίς να κρύψουμε και το ελάχιστον αμάρτημά μας, πλένουμε την ψυχή μας, όπως όταν πρόκειται να πάρουμε την Αγία Κοινωνία. Καθαρίζουμε το σπίτι μας, πλένουμε όλα μας τα ρούχα και τα πάντα καθαρίζουμε ,γιατί θα πάρουμε τον Χριστό μέσα μας. Βασικότερο είμαι να καθαρίσουμε πρώτα την ψυχή μας γίνεται με την εξομολόγηση».

• «Αφού εξομολογηθούμε θα φροντίσουμε να κάνουμε έναν έλεγχο με προσοχή στον εαυτό μας , μη τυχόν φταίξαμε σε κάποιον, αν η συνείδησή μας μας ελέγχει, είμαστε υποχρεωμένοι να πλησιάσουμε αυτόν ,που πικράναμε και να του ζητήσουμε με μεγάλη ταπείνωση να μας συγχωρήση. Κι αν ακόμη κάποιος μας πίκρανε πολύ, αυτόν θα τον πλησιάσουμε και θα του δώσουμε το χέρι με αγάπη Χριστού. Γιατί δεν πρέπει να ζητήσουμε συγχώρηση μόνο από αυτόν, που πικράναμε, αλλά και από αυτόν , που μας πίκρανε, να του δώσουμε το χέρι με πραγματική αγάπη , χωρίς εγωισμό, αλλά με ταπείνωση και να του πούμε: « Έλα αδελφέ κάποτε ψυχρανθήκαμε, χωρίς βέβαια να ρίξουμε όλο το βάρος σ’ εκείνον, γιατί αν του πούμε ότι έφταιξε εκείνος δεν έχει καμιά σημασία, ενώ αν του πούμε ότι φταίξαμε και οι δύο, δεν θα γίνη σκανδαλισμός, δεν θα παραχθή, όταν του πούμε ότι κάποτε ψυχρανθήκαμε, αδελφέ, αλλά ας δώσουμε τα χέρια μας, γιατί θα κοινωνήσουμε. Εάν δεν δεχθή, εμείς δεν πρέπει να θυμώσουμε, αλλά να πάμε σπίτι να προσευχηθούμε και να παρακαλέσουμε τον Θεόν να τον συγχωρήση. Τότε μόνο θα συγχωρηθούμε κι εμείς».