Ο άνθρωπος που δίνεται στον Χριστό ξεπερνάει τις δυσκολίες χωρίς να φθείρεται

~ Μου είπε ακόμη ο Παππούλης:

“Ο άνθρωπος, που δίνει την καρδιά του στον Χριστό, όπως ο Μοναχός, αυτός γίνεται άλλος άνθρωπος. Ανοίγει ο νους του, γεμίζει με τον Χριστό. Ακούεις; Με καταλαβαίνεις; Με τον Χριστό. Και όταν ο νους και η καρδιά είναι γεμάτη από τον Χριστό, τότε αυτός ο άνθρωπος είναι σοφός, είαι έξυπνος, του τα διδάσκει όλα το Πνεύμα του Θεού.

Η λέξη “έξυπνος”, όχι με το νόημα που την εννοεί ο κόσμος, δηλαδή να απαντά καθηλώνοντας τους άλλους, ή να κάνει μια δουλειά καλύτερα από τους άλλους, αλλά, να! Πώς να σου πω;

Σε κάθε δυσκολία που του παρουσιάζεται, δεν τα χάνει, δεν απελπίζεται, αλλά προσφεύγοντας στον Χριστό, που είναι μέσα του, βρίσκει ωραίους και εύκολους τρόπους να την ξεπερνάει, χωρίς να του στοιχίζει, χωρίς να φθείρεται εσωτερικά. με κατάλαβες, Γεώργιε;”.

(Είπε το όνομά μου χωρίς να με έχει ρωτήσει. Ούτε εχθές, όταν με σύστησαν, του το είπαν. Με εντυπωσίασε.)

– Κατάλαβα, Γέροντα.

“Ο άνθρωπος που έχει δώσει την καρδιά του στον Χριστό δεν υποφέρει, όσες δυσκολίες και να συμβούν. Χαίρεται, είναι γεμάτος εσωτερική χαρά. Είναι δραστήριος, προσεκτικός. Δεν κάνει λάθη, ζημιές. Το μυαλό, τα χέρια, τα πόδια, όλα κινούνται από τη χάρη τού Θεού. Πώς είναι δυνατόν να είναι κουτός;

Βέβαια, υπάρχουν και περιπτώσεις που πρέπει να κάνει τον κουτό, για χάρη του Χριστού.”.

– Δηλαδή, πώς θα κάνει τον κουτό;

“Όταν σιωπήσει εν γνώσει, με κάποιο εσωτερικό σκοπό, κάνει πως δεν κατάλαβε, κάνει πως δεν ξέρει, διότι έχει ένα καλό σκοπό. Αυτά θα του διδάξει σιγά σιγά το Άγιο Πνεύμα. Διότι όταν έχουμε μέσα μας τον Χριστό, δε ζούμε κανονίζοντας εμείς τον εαυτό μας. Ζεῖ ἐν ἡμῖν Χρστός, και κανονίζει αυτός τη ζωή μας.”.

[Αγαπίου Μοναχού, Η θεϊκή φλόγα που άναψε στην καρδιά μου ο Γέρων Πορφύριος, Αθήναι 2002, σελ. 20-2]

https://simeiakairwn.wordpress.com/