Ήρθε ο ίδιος ο Θεός προσωπικά,και ξαφνικά αυτό το κενό μέσα μας παίρνει νόημα.

π.Σπυρίδων Σκουτής

Έχουμε μέσα μας πάντα ένα κενό. Ένα κενό που μας πληγώνει. Tο γεμίζουμε με διάφορα πράγματα αλλά τελικά πάλι κενό μένει. 

Το γεγονός της απομάκρυνσης μας από την πηγή της ζωής, μας στιγμάτισε με ένα λυγμό. Με εκείνη τη νοσταλγία του χαμένου Παραδείσου. Όλα τα υπαρξιακά γιατί , παίρνουν απάντηση μέσα απο μια φάτνη. Έρχεται ο Αχώρητος να χωρέσει στη κοιλιά μας μικρής κοπέλας και να γίνει ο ίδιος νόημα για όλη την δημιοιυργία. «Τα σύμπαντα σήμερον χαράς πληρούνται, Χριστός ετέχθη εκ. Παρθένου».

Τα Χριστούγεννα είναι αυτή η μεγάλη ημέρα. Ήρθε ο Εραστής του σύμπαντος κόσμου και αγάπησε μια πόρνη, την τραυματισμένη ανθρώπινη φύση, για να την αναπλάσει σε παρθένα όπως λέει και σε έναν λόγο του ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Δεν υπάρχει ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ των Χριστουγέννων. Αυτό που ονομάζουμε πνεύμα των Χριστουγέννων είναι η κοσμική καταναλωτική χαρά που διαρκεί λίγες μόνο ημέρες, που δυστυχώς δεν μπορεί να χορτάσει την ψυχή του ανθρώπου απλά την κοροϊδεύει ενδεδυμένη την ηδονή και μετά έρχεται η θλίψη της οδύνης.

Σαν τον καφέ που είναι μεν γλυκός αλλά τελικά καταλήγει στο τέλος στο πικρό κατακάθι. Στην θέση της αοριστολογίας περί Χριστουγεννιάτικου πνεύματος, η εκκλησία προβάλει ένα πρόσωπο τον ίδιο τον Θεό ο οποίος «εφανερώθη εν σαρκί» (Α’ Τιμ. Γ’16).

Ήρθε ο ίδιος ο Θεός προσωπικά, και ξαφνικά αυτό το κενό μέσα μας παίρνει

νόημα. Λαμβάνει σάρκα ο Υιός και λόγος του Θεού και μπαίνει στην ιστορία όχι για να μας διδάξει αλλά για να μας δώσει ζωή μέσα από τη δική του θυσία. Δεν ήρθε απλά να μας δώσει κάποιο νόημα ζωής, διότι νόημα είναι ο ίδιος ως πρόσωπο και ως πηγή ζωής αιωνίου.

Δεν είναι ο Θεός μια δύναμη ψηλά στα σύννεφα, είναι πρόσωπο και η σχέση μαζί Του είναι προσωπική. Έρχεται και μας προσκαλεί χωρίς να εκβιάζει την ελευθερία μας. Αυτό το εσωτερικό κενό τελικά γεμίζει,δεν χωράει πια κατάθλιψη,απελπισία,πόνος,καταστροφή. Ήρθε! και αυτός ο καημός, η δίψα και τα ερωτήματα ‘όλα ξαφνικά παίρνουν ένα νόημα πραγματικό.

Ας προβληματιστούμε αυτές τις μέρες. Απλές ερωτήσεις σαν παιδικά ερωτηματικά. Τι γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, γιατί ήρθε ο Θεός στο κόσμο ως άνθρωπος; Μήπως με αφορά εμένα αυτό ; Το σημαίνει για την δική μου την ζωή αυτή η αποκάλυψη της ενανθρωπήσεως; Γιατί ενώ παίρνω δώρα , βλέπω λαμπάκια, η καρδιά μου είναι σβηστή ;

Αυτές τις μέρες η εκκλησία θα γίνει μαιευτήριο. Εμείς με αγωνία θα περιμένουμε στην αίθουσα αναμονή να ακούσουμε το χαρμόσυνο μήνυμα «Χριστὸς γεννᾶται· δοξάσατε. Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν· ἀπαντήσατε. Χριστὸς ἐπὶ γῆς· ὑψώθητε. ᾌσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ, καὶ ἐν εὐφροσύνῃ, ἀνυμνήσατε λαοί· ὅτι δεδόξασται».

Η γέννηση του Χριστού, δεν είναι ένα γεγονός που έγινε κάποτε το γιορτάζουμε και παει και τελείωσε. Όπως όταν γινόμαστε γονείς καλούμαστε σε μια πρόσκληση να παιδαγωγήσουμε αυτόν τον καρπό της αγάπης για να γίνει ουρανοπολίτης.

Εδώ συμβαίνει το αντίθετο , ας ακούσουμε το θείο βρέφος το οποίο για εμάς γίνεται πατέρας. Ας αφήσουμε το θείο βρέφος να παιδαγωγήσει την δική μας καρδιά. Πλέον η ορφάνια γίνεται υιοθεσία. Δεν είμαστε μόνοι αποκτάμε έναν συνοδοιπόρο που μας μεταμορφώνει αρκεί να πούμε το μεγάλο ναι όπως εκείνος θέλει.

Δείξε μας τον δρόμο Χριστέ μού, φώτισε το σκοτάδι της καρδιάς μας. Το έχουμε ανάγκη. Αμην!