Τόση χάριν δικαιούται εις εαυτόν να έχει ο άνθρωπος...

Πρόσεχε να μην κατακρίνεις, διότι από αυτό παραχωρεί ο Θεός

και φεύγει η χάρις και σε αφήνει ο Κύριος να πέφτεις, να ταπεινώνεσαι, να βλέπεις τα δικά σου σφάλματα.

Δέξου τον πειρασμό και μη αιτιάσαι τον ένα και τον άλλο… Κάμε υπομονή, δια να δει ο Θεός την προαίρεση, να ελαφρώσει τον κόπο

σου.

Οι πειρασμοί όσον ολίγη είναι η υπομονή, τόσο μεγάλοι

φαίνονται οι πειρασμοί, και όσον συνηθίζει ο άνθρωπος να τους υπομένει, τόσο μικραίνουν και τους περνά χωρίς κόπο, και γίνεται στερεός σαν βράχος.

Τόση χάριν δικαιούται εις εαυτόν να έχει ο άνθρωπος, όσο πειρασμό ευχαρίστως υπομένει, όσο βάρος του αγογγύστως βαστάζει.

Θέλει υπομονή να έχει εκείνος που ζητεί να σωθεί. Ει δε και ζητούμεν ημείς να τα κάμνει ο Θεός, όπως αρέσουν εις την δική μας διάκριση, τότε αλλοίμονο εις τα χάλι μας.

Μόνο η χάρις του Θεού όταν έλθει, τότε στέκει στα πόδια ο άνθρωπος. Αλλιώς, χωρίς χάριν, πάντοτε περιτρέπεται και πάντοτε

πίπτει…

Είδες άνθρωπο με δίχως υπομονή; Είναι λύχνος με χωρίς έλαιο, όπου συντόμως θα σβήσει το φως του… Η νίκη είναι η υπομονή, η νίκη είναι η ταπείνωση, η νίκη είναι υπακοή.

Ταπείνωση είναι να σφάλλει ο άλλος και, πριν να προλάβει αυτός να ζητήσει συγχώρεση, εμείς να του βάλουμε μετάνοια λέγοντας: 

Συγχώρησον, αδελφέ μου, ευλόγησον!