Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς. Πιστοί και άπιστοι θεραπεύονταν με τη χάρη που ανέβλυζε απ’ αυτόν
Ο αρχιεπίσκοπος Ιωάννης ήταν ένας αυστηρός ασκητής, πάντα άγρυπνος και γρηγορών ενώπιον του Θεού και αδιαλείπτως προσευχόμενος. …
Το γεγονός ότι ήταν θαυματουργός ήταν ευρύτερα γνωστό. Οπουδήποτε κι αν είχε πάει – Κίνα, Φιλιππίνες, Ευρώπη, Αφρική και Αμερική – αμέτρητες θεραπείες πραγματοποιήθηκαν μέσα από τις προσευχές του.
Έσωσε πολλούς ανθρώπους από επικείμενο κίνδυνο, χάρις στην πληροφορία που του αποκάλυψε ο Θεός. Ορισμένες φορές είχε εμφανιστεί σε ανθρώπους που τον είχαν ανάγκη όταν, σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους, ήταν αδύνατο να βρεθεί κοντά τους εκείνες τις στιγμές. Επίσης τον είχαν δει στο ιερό να αιωρείται πάνω απ’ το έδαφος στη διάρκεια της προσευχής, περιβαλλόμενος από ουράνιο φως.
Όπως σημείωσε αργότερα ο Ευγένιος, τέτοια θαύματα δεν ήταν από μόνα τους άξια προσοχής: «Όλα αυτά μπορούν εύκολα να τα μιμηθούν απατεώνες θαυματοποιοί… Στην περίπτωση του αρχιεπισκόπου Ιωάννη, όσοι πίστεψαν μέσα από εκείνον συγκινήθηκαν όχι κυρίως από τα θαύματά του, όσο από κάτι σ’ αυτόν που μιλούσε στις καρδιές τους».
Ο Ευγένιος άκουσε ιστορίες για τη βαθύτατη συμπόνια του αρχιεπισκόπου: πώς είχε πάει στις πιο επικίνδυνες περιοχές της Σαγκάης για να σώσει παραμελημένα παιδιά από οίκους ανοχής και άλλα εγκαταλελειμμένα σε κάδους σκουπιδιών· για περιπτώσεις συναισθηματικά τραυματισμένων παιδιών, που κλείστηκαν στον εαυτό τους αφότου έγιναν αυτόπτες μάρτυρες βιαιοπραγιών, πολέμων, επαναστάσεων, κι όμως άνθιζαν με μια μόνο λέξη από τα χείλη του· για τις επισκέψεις που έκανε πάντα σε αρρώστους στα νοσοκομεία, μετά απ’ τις οποίες πιστοί και άπιστοι θεραπεύονταν με τη χάρη που ανέβλυζε απ’ αυτόν· για περιπτώσεις σκληρόκαρδων εγκληματιών που ξαφνικά και ανεξήγητα ξεσπούσαν σε λυγμούς, μόλις τον έβλεπαν να τους επισκέπτεται έναν προς έναν στη φυλακή, αν και δεν τον είχαν ξαναδεί ποτέ στη ζωή τους· όπου κι αν ήταν, συνήθιζε πάντα να κάνει βόλτες τη νύχτα, σταματώντας μπροστά στα δωμάτια των ανθρώπων για να τους ευλογήσει και να προσευχηθεί γι’ αυτούς, ενώ εκείνοι συνέχιζαν τον ύπνο τους δίχως να τον αντιλαμβάνονται. …
Προς το τέλος της ζωής του ο Ευγένιος έγραψε: «Αν ρωτούσες κάποιον ο οποίος γνώριζε τον αρχιεπίσκοπο Ιωάννη τι ήταν αυτό που προσείλκυε τους ανθρώπους κοντά του, και ακόμα προσελκύει – ανθρώπους που ούτε καν τον γνώρισαν ποτέ – η απάντηση είναι πάντα η ίδια: ξεχείλιζε από αγάπη· θυσιαζόταν για τους συνανθρώπους του με απολύτως ανιδιοτελή αγάπη προς το Θεό και προς εκείνους. Αυτός είναι ο λόγος που του αποκαλύφθηκαν πράγματα απρόσιτα για άλλους, πληροφορίες τις οποίες ο ίδιος ποτέ δε θα μπορούσε να γνωρίζει με τα φυσικά μέσα. Ο αρχιεπίσκοπος δίδαξε ότι, παρά το “μυστικό χαρακτήρα” της Ορθοδοξίας [1], έκδηλο στους βίους των αγίων και στα κείμενα των αγίων Πατέρων της, ο αληθινά ορθόδοξος άνθρωπος πατάει γερά στη γη και αντιμετωπίζει οποιαδήποτε κατάσταση του προκύψει. Αποδεχόμενος τις δεδομένες καταστάσεις – κάτι που προϋποθέτει να είναι η καρδιά του γεμάτη αγάπη – μπορεί να συναντήσει το Θεό».
Πάτερ Δαμασκηνός Κρίστενσεν.
Πάτερ Σεραφείμ Ρόουζ – Η ζωή και τα έργα του, τόμος Α΄, έκδοση 5η, Μυριόβιβλος, 2006, σελ. 352-355:
