Το Άφθαρτο ΣΚΗΝΩΜΑ του ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ του ΣΙΝΑΙΤΟΥ 1500 Χρόνια σε στάση ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ στην Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης του Σινά όπως εκοιμήθη.

Περί του Οσίου Στεφάνου του Σιναΐτου διηγείται ο Άγιος Ιωάννης στην «Κλίμακα».

Περί του Αγίου Στεφάνου του Σιναΐτου διηγείται ο Όσιος Ιωάννης στην «Κλίμακα» (Λόγος ζ’ «Περί τοῦ χαροποιοῦ πένθους»).

Ήταν σύγχρονός του και αρχικά κατοικούσε σε ερημητικό κελλί στην κατάβαση «ὑποκάτω τῆς Ἁγίας Κορυφῆς, ὅπου τό σπήλαιον τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ». Μετά από πολλά χρόνια ασκητικής ζωής, ανεχώρησε από το Όρος Σινά και πήγε στην Σίδη, «τόπον σκληρόν καί ὑστερημένον ἀπό κάθε πράγμα καί ἀπό ἀνθρώπους ἀπέραστον καί ἀδιάβατον, ἕως ἑβδομήκοντα μίλια μακράν ἀπό τό Μοναστήριον».

Εκτός άλλων έλαβε από τον Θεό το χάρισμα «νά ἡμερώνει τά ἄγρια ζῶα»!

Στο αρχικό του κελλί επέστρεψε προς το τέλος της ζωής του. Κατά την κοίμησή του, οικονόμησε ο Θεός «θέαμα φοβερόν καί ἕνα κριτήριον ἀθεώρητον», τον έλεγχο του Οσίου για τις πράξεις του από τους πονηρούς δαίμονες.

Το Λείψανο του Αγίου Στεφάνου σώζεται αδιάφθορο – σε καθήμενη στάση, ενδεδυμένο με τα μοναχικά ενδύματα και το Αγγελικό Σχήμα, «ἔχον μέν τάς χεῖρας τεθειμένας σταυροειδῶς ἐπί τοῦ στήθους, τήν δέ κεφαλήν κεκυφῆαν» – στο Κοιμητήριο της Μονής αγίας Αικατερίνης Σινά.

Άγιος Στέφανος Σιναΐτης – Όσιος Ιωάννης στην «Κλίμακα»

Για να αποκτήσωμε γνήσιο και καθαρό πένθος και οδύνη ωφέλιμη, (αφού και τα αντίθετα διδάσκουν), ας ακούσωμε μια ψυχωφελή και πολύ αξιοθρήνητη διήγησι:

Έμενε εδώ κάποιος μοναχός Στέφανος, ο οποίος είχε ασπασθή την ερημική και ησυχαστική ζωή. Αγωνίσθηκε πολλά έτη στην μοναχική παλαίστρα. Ήταν στολισμένος με νηστείες, και ιδιαιτέρως με δάκρυα και με άλλα ενάρετα κατορθώματα.

Είχε το κελλί του στην κατάβασι του αγίου τούτου όρους, (κάτω από την Αγία Κορυφή), στο σημείο πού ευρίσκεται το σπήλαιο του Προφήτου Ηλιού.

Αυτός λοιπόν ο αείμνηστος για πιο ακριβή και κοπιαστική μετάνοια και άσκησι, επήγε στον τόπο όπου έμεναν οι αναχωρηταί, που ονομάζεται Σίδδης. Παρέμεινε εκεί μερικά χρόνια με υπερβολικές στερήσεις και σκληρή άσκησι, εφ΄ όσον ο τόπος ήταν «απαράκλητος» και αδιάβατος σχεδόν από ανθρώπους – απείχε περίπου εβδομήντα μίλια από το κάστρο.

Έπειτα, γύρω στο τέλος της ζωής του, ανεβαίνει ο γέροντας αυτός στο κελλί του, κάτω από την Αγία Κορυφή. Είχε μάλιστα και δύο υποτακτικούς από την Παλαιστίνη πολύ ευλαβείς, οι οποίοι και του εφύλαγαν το κελλί πρίν επιστρέψη.

Αφού επέρασαν ολίγες ημέρες έπεσε σε ασθένεια, με την οποία και ετελείωσε την ζωή του. Την παραμονή του θανάτου του περιέπεσε σε έκστασι και με τα μάτια ανοικτά παρατηρούσε δεξιά και αριστερά της κλίνης του.

Σαν να τον ανέκριναν κάποιοι, απαντούσε -τον άκουγαν όλοι οι παρευρισκόμενοι- και άλλοτε έλεγε:

Ναι, πράγματι, αληθινά, πλήν όμως ενήστευσα τόσα έτη γι΄αυτό.

Άλλοτε:

Όχι. Είναι ψέμα. Αυτό δεν το έκανα.

Έπειτα από λίγο:

Αυτό ναι, αληθινά το έπραξα, αλλά έκλαυσα, έκανα διακονήματα αγάπης.

Και πάλι:

Αληθινά με κατηγορείτε.

Μερικές φορές για ωρισμένα απαντούσε:

Ναι, αληθινά, ναι. Γι΄ αυτά δεν έχω τι να απολογηθώ. Ο Θεός είναι ελεήμων.

Ήταν αλήθεια ένα θέαμα φρικτό και φοβερό. Ένα δικαστήριο αόρατο και χωρίς έλεος. Και το φοβερώτερο, ότι τον κατηγορούσαν και για πράγματα πού δεν είχε διαπράξει.

Ο ησυχαστής αυτός και αναχωρητής για ωρισμένα πταίσματά του -αλλοίμονο!- έλεγε:

Γι΄ αυτά δεν έχω τι να ειπώ.

Και είχε σαράντα περίπου έτη μοναχός, χωρίς να του λείπη και το δάκρυ!

Αλλοίμονο! Και πάλι αλλοίμονο! Πού ήταν τότε η φωνή εκείνη του προφήτου Ιεζεκιήλ, για να τους ειπή:

«Εν ώ εύρω σε, εκεί και κρίνω σε, είπεν ο Θεός» (πρβλ. Ιεζ. λγ΄ 12-16).

Αλλά δεν κατόρθωσε να χρησιμοποιήσει μία τέτοια απολογία. Γιατί άραγε; Άγνωστον. Ας έχει δόξα ο Θεός, ο μόνος που γνωρίζει.

Ας σημειωθεί και τούτο:

Ο μοναχός αυτός -μου το διηγήθηκαν αψευδείς μάρτυρες- στην έρημο (είχε τόσο χάρι), ώστε να τρέφει με τα χέρια του και λεοπάρδαλη.

Και ενώ συνεχιζόταν η αυστηρά αυτή δικαστική ανάκριση, αποχωρίσθηκε το σώμα του, χωρίς να αφήσει καμμία ένδειξη για την κρίσι ή το πόρισμα ή την απόφαση και το τέλος της δίκης.

Βοήθειά μας ο Άγιος! Να πρεσβεύει για όλους μας Αμήν.

Ο άφθαρτος Όσιος Στέφανος ο Σιναΐτης, στην Αγία Αικατερίνη στο Σινά.