Σήμερα το πιο απαραίτητο είναι να βρουν οι άνθρωποι έναν πνευματικό, να εξομολογούνται.
Περί εξομολογήσεως
«Σήμερα το πιο απαραίτητο είναι να βρουν οι άνθρωποι έναν πνευματικό, να εξομολογούνται, να του έχουν εμπιστοσύνη και να τον συμβουλεύονται»...
«Αυτό που πρέπει να προσέξουμε, είναι να μη δικαιολογούμε τον εαυτό μας κατά την εξομολόγηση»...
«Εγώ, όταν πάω να εξομολογηθώ και πω λ.χ. «θύμωσα» (άσχετα αν χρειαζόταν να δώσω και σκαμπίλι!) δεν αναφέρω το θέμα, για να μη μου δώσει ελαφρυντικό ο πνευματικός.
Όποιος εξομολογείται και δικαιολογεί τον εαυτό του, δεν έχει ανάπαυση εσωτερική, όσο ασυνείδητος και αν είναι. Τα ελαφρυντικά που χρησιμοποιεί στην εξομολόγησή του γίνονται επιβαρυντικά για την συνείδησή του.
Ενώ, όποιος υπερβάλλει τα σφάλματά του, γιατί έχει λεπτή συνείδηση, και δέχεται και μεγάλο κανόνα από τον πνευματικό, αυτός νιώθει ανέκφραστη αγαλλίαση.
Υπάρχουν άνθρωποι που, αν κλέψουν λ.χ. μια ρώγα, νιώθουν σαν να πήραν πολλά καλάθια σταφύλια και σκέφτονται συνέχεια το σφάλμα τους. Δεν κοιμούνται όλη την νύχτα, μέχρι να το εξομολογηθούν. Και άλλοι, ενώ έχουν κλέψει ολόκληρα καλάθια σταφύλια, δικαιολογούν τον εαυτό τους και λένε πως πήραν ένα τσαμπί.
Αυτοί όμως που, όχι μόνο δεν δικαιολογούν τον εαυτό τους, αλλά μεγαλοποιούν το παραμικρό σφάλμα τους και στενοχωριούνται και υποφέρουν πολύ για μια μικρή τους αταξία, ξέρετε τι θεία παρηγοριά νιώθουν;...
Εδώ βλέπεις την θεία δικαιοσύνη, πως ο καλός Θεός ανταμείβει...
Γέροντα, ο Όσιος Μάρκος ο Ασκητής λέει:
«Ο γνωστικός εξομολογείται στον Θεό όχι μόνο με την απαρίθμηση των παραπτωμάτων του, αλλά με την υπομονή των επερχομένων θλίψεων».
Τι εννοεί;...
- Εξομολογείται ο πιστός στον πνευματικό, αλλά εξομολογείται και στην καθημερινή προσευχή του ταπεινά στον Θεό, απογυμνώνοντας τον εαυτό του: «Θεέ μου, έσφαλα, είμαι τέτοιος, τέτοιος».
Συγχρόνως όμως δέχεται και τις θλίψεις που του συμβαίνουν σαν φάρμακο....
Έχω παρατηρήσει ότι όσοι εκθέτουν τα σφάλματά τους ταπεινά στον πνευματικό και εξευτελίζονται, λάμπουν, γιατί δέχονται την Χάρη του Θεού»...
