Αν κανείς δεν έχει πνευματικό οδηγό, μπορεί να δίνει δικές του ερμηνείες σ’ αυτά που διαβάζει και να πλανηθεί.
Αν κανείς δεν έχει πνευματικό οδηγό, μπορεί να δίνει δικές του ερμηνείες σ’ αυτά που διαβάζει και να πλανηθεί.
Βλέπεις και όταν κάποιος πάει κάπου με το αυτοκίνητό του και δεν γνωρίζει καλά τον δρόμο, μπορεί να συμβουλεύεται τον χάρτη, αλλά σταματάει κιόλας και ρωτάει, για να μην πάρει λάθος δρόμο. Το ίδιο πρέπει να γίνεται και στην πνευματική ζωή.
Είναι απαραίτητο ο πιστός να έχει πνευματικό που θα τον καθοδηγεί με τις συμβουλές του και θα τον βοηθάει δια του μυστηρίου της εξομολογήσεως. Έτσι μόνο μπορεί να ζήσει Ορθόδοξη πνευματική ζωή και να είναι σίγουρος, ότι βρίσκεται στον σωστό δρόμο.
Δεν υπάρχει ανώτερος γιατρός από τον έμπειρο πνευματικό, που εμπνέει εμπιστοσύνη με την αγιότητά του, πετάει από τα ευαίσθητα πλάσματα του Θεού, τους λογισμούς που φέρνει το ταγκαλάκι και θεραπεύει ψυχές και σώματα δίχως φάρμακα, με την Χάρη του Θεού.
Ο πνευματικός, όταν έχει Θείο φωτισμό, πνεύμα Θεού, καταλαβαίνει και διακρίνει καταστάσεις και μπορεί να δίνει σωστές κατευθύνσεις στις ψυχές. Καλά είναι να μην έχει πολλές απασχολήσεις, για να μπορεί να διαθέτει τον απαιτούμενο χρόνο για την κάθε ψυχή και να κάνει σωστά την δουλειά του. Διαφορετικά, παθαίνει ό,τι και ένας καλός χειρουργός, που όταν κάθε μέρα έχει να κάνει πολλές εγχειρήσεις, κουράζεται και είναι φυσικό να μην αποδίδει όσο μπορεί.
Οι υποτακτικοί να κάνουν υπακοή στον Γέροντά τους. Αν είναι αυστηρός και αδικούνται, θα λάβουν άφθονη τη Χάρη. Να μην τον κατακρίνουν. Ο υποτακτικός να είναι όλο προθυμία και αυταπάρνηση και ο Γέροντας να του βάζει μόνο φρένο. Ο Γέροντας κλαδεύει διακριτικά και όχι να κουτσουρεύει. Να έχει περάσει ο ίδιος από την υπακοή και όχι να κάνει πειράματα στον υποτακτικό του. Οι Γέροντες που απαιτούν τυφλή υπακοή, πρέπει να βλέπουν πολύ καλά.
Δεν είναι καλό να αλλάζει κανείς εύκολα πνευματικό. Μια οικοδομή δεν θα γίνει ποτέ σωστή, αν αλλάζουν συνέχεια οι μηχανικοί και οι οικοδόμοι.
Είναι πολλοί, που όταν κάνουν ένα σφάλμα, δεν πάνε να το πουν στον πνευματικό τους, αλλά πάνε και το λένε σε άλλο πνευματικό, για να μην χάσουν την αξιοπρέπειά τους. Μετά από λίγο καιρό κάνουν το ίδιο σφάλμα και το λένε σε άλλο, ύστερα σε άλλο και τελικά παρουσιάζονται στον έναν πνευματικό, ότι το έκαναν μια φορά, στον άλλο μια φορά και έτσι συνεχίζουν να σφάλλουν και μένουν αδιόρθωτοι.
Η μεγαλύτερη επιτυχία του πονηρού είναι, πως να χαλάσει τον λογισμό του υποτακτικού προς τον Γέροντά του.
Καλό είναι η οικογένεια να έχει τον ίδιο πνευματικό. Ο άντρας, η γυναίκα και τα παιδιά. Αυτό βοηθά πολύ! Όχι άλλον πνευματικό ο άνδρας και άλλον η γυναίκα. Δύο ξύλα, αν τα πελεκήσουν δύο μαραγκοί, όπως νομίζει ο καθένας, δεν θα μπορέσουν ποτέ να εφαρμόσουν. Ενώ, όταν έχουν τον ίδιο πνευματικό, ο πνευματικός πατέρας πελεκάει τα εξογκώματα – τα ελαττώματα – του ενός, πελεκάει και τα εξογκώματα του άλλου και έτσι εξομαλύνονται οι δυσκολίες. Αλλά σήμερα, ακόμη και ανδρόγυνα που ζουν πνευματικά, έχουν διαφορετικό πνευματικό. Σπάνια έχουν και οι δύο τον ίδιο πνευματικό, γι’ αυτό και δεν βοηθιούνται. Έχω υπ’ όψιν μου ανδρόγυνα που ταίριαζαν, αλλά δεν είχαν τον ίδιο πνευματικό, για να τους βοηθήσει και χώρισαν. Και άλλο, που ενώ δεν ταίριαζαν, επειδή είχαν τον ίδιο πνευματικό, έζησαν αρμονικά.
Τον πνευματικό οδηγό, φυσικά θα τον διαλέξει κανείς. Δεν θα εμπιστευθεί στον οποιονδήποτε την ψυχή του. Όπως για την υγεία του σώματος ψάχνει να βρη καλό γιατρό, έτσι και για την υγεία της ψυχής του θα ψάξει να βρει κάποιον καλό πνευματικό και θα πηγαίνει σ’ αυτόν, τον γιατρό της ψυχής, τακτικά. Και όπως κανείς, φροντίζει ο οικογενειακός γιατρός να βρίσκεται, όσο το δυνατόν κοντά του, έτσι πρέπει να φροντίσει και ο πνευματικός να βρίσκεται κοντά του.
Ένας πνευματικός πατέρας, που δεν είναι αποφασισμένος να πάει ακόμη και στην κόλαση για την αγάπη των πνευματικών παιδιών του, δεν είναι πνευματικός.
