Τι είναι αυτό που μου λείπει;

Κάτι μου λείπει…»

«Αυτό θα κάνω… θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα φτιάξω μεγαλύτερες» , είπε ένας άφρονας πλούσιος. Και μετά; «Θα τρώω θα πίνω και θα απολαμβάνω».

Δεν ξέρω πόσοι από εμάς έχουν αποθήκες και δεν τους χωρούν. Σίγουρα, όμως, όλοι έχουμε καρδιά που αναζητά αυτό που της λείπει.

Ζούμε σε μια εποχή αφθονίας. Ατελείωτες διαφημίσεις με τον πιο πειστικό τρόπο υπόσχονται κέρδη, απόλαυση, χαρά, ευτυχία…

Μόλις αποκτήσουμε κάτι, προκύπτει μια νέα ανάγκη. Αυτήν θα την διαδεχθεί μια άλλη, και έτσι συνεχίζεται ένας φαύλος κύκλος. Υπάρχει η ψευδαίσθηση, ότι θα γεμίσουμε το κενό της ύπαρξης μας δημιουργώντας νέες ανάγκες.

Άλλοτε πάλι προσπαθούμε να γεμίσουμε το κενό που υπάρχει στη ζωή μας με δραστηριότητες και ιδεολογίες. Είναι ένας τρόπος κι αυτός, για να ξεχάσουμε ότι είμαστε άδειοι. Η λήθη, όμως, δεν αποτελεί θεραπεία. Μόλις μείνουμε λίγο μόνοι έρχεται στην επιφάνεια το απέραντο κενό της ψυχής μας.

Τι περίεργο! Όσο γεμίζουμε τη ζωή μας… τόσο αδειάζει.

Τι λείπει, εντέλει, από τον άνθρωπο;

Τα πάντα είναι φτιαγμένα για εκείνον. Υπάρχουν για να τα χαίρεται, να τα μοιράζεται και να του θυμίζουν ότι ο Θεός τον όρισε διαχειριστή αυτής της κτίσης.

Από τη στιγμή, όμως, που ο άνθρωπος απομακρύνθηκε από τον Θεό έχασε τον προσανατολισμό του. Αναζητά τρόπους με τους οποίους θα γεμίσει την ύπαρξη του με ύλη και ιδεολογήματα. Ξέχασε ότι δεν είναι μόνο σάρκα και νόηση, αλλά και πνεύμα. Και όταν ο άνθρωπος ευνουχίσει το πνεύμα του είναι ανάπηρος.

Αντίθετα, ο άνθρωπος ο οποίος αναζητά την Πηγή της ζωής ολοκληρώνεται• γεμίζει χαρίσματα. Γεμίζει-γεμίζει… χωρίς κορεσμό. Είναι τέτοιος ο πλούτος της ψυχής που ζει τον Θεό, ώστε αδυνατεί να χωρέσει σε μια καρδιά. Ξεχειλίζουν τα χαρίσματα…

Χαρίσματα τα οποία δεν κλείνονται σε μεγάλες αποθήκες, αλλά τις γκρεμίζουν και ρέουν… αγγίζουν ψυχές και ξεκλειδώνουν αμπαρωμένες καρδιές προβάλλοντας το Θεανθρώπινο Μυστήριο.

Πάτερ Νήφων Βλυσίδης