Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι Μήτερ Του Θεού...
Η Θεοτόκος γνωρίζει τον αγώνα που κάνουν οι πιστοί και τα εμπόδια που συναντούν. Γνωρίζει τί σημαίνει ν’ αγωνίζεται κανείς εναντίον της φύσεώς του, του περιβάλλοντός του, του «κόσμου». Γνωρίζει πόσο φοβερά είναι «τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού τα καθ' ημών δολίως κινούμενα». Και από το άλλο μέρος γνωρίζει τις ασθενικές μας δυνάμεις...
Για όλους αυτούς τους λόγους, η Παναγία επισκιάζει ιδιαίτερα τους πιστούς με τη χάρι της, «ον τρόπον όρνις... τα νοσσία εαυτής» (Ματθ. κγ' 37). Μέσα στο ναό μας θερμαίνει με την παρουσία της. Και οπτικά ακόμα, καθώς τη βλέπουμε στην κόγχη του Ιερού έχομε την αίσθησι ότι μας αγκαλιάζει όλους «υπό τας πτέρυγας» (Λουκ. ιγ' 34).
Η προστασία όμως της Παναγίας εκτείνεται και έξω από το ναό: Μέσα στην καθημερινή ζωή των πιστών και ιδιαίτερα στις ώρες της ανάγκης και στις δύσκολες περιστάσεις. Η Παναγία τότε γίνεται το δεξί χέρι των πιστών. Η ακαταγώνιστη και «η μόνη προστασία» τους. Η Παναγία επισκιάζει τους πιστούς διότι αυτοί είναι «σάρξ εκ της σαρκός» της. Οι πιστοί είναι «αδελφοί Του Χριστού», επομένως και δικά της παιδιά. Η Μητέρα συνήθως σκεπάζει τα παιδιά της, όταν αυτά πέφτουν να κοιμηθούν. Το ίδιο κάνει και η Μητέρα των πιστών, η Θεοτόκος. Σκεπάζει τους πιστούς, νύχτα και μέρα «από παντός πράγματος εν σκότει διαπορευομένου και από συμπτώματος (=κακό συναπάντημα) και δαιμονίου μεσημβρινού» (Ψαλμ. 90, 6).
Γι’ αυτό και η καταφυγή των πιστών στην Παναγία πρέπει να είναι συνεχής και ολόψυχη: «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι Μήτερ Του Θεού. φύλαξον ημάς υπό την σκέπην σου».
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη)
