Ο αναμάρτητος πρώτος...
Ξέρουμε από το Ευαγγέλιον την ιστορία της μοιχαλίδος γυναικός, που την έσωσε ο Χριστός από βέβαιο λιθοβολισμό της, αφού οι μοιχαλίδες καταδικάζονταν αμέσως με θάνατον δια λιθοβολισμού. Και την έσωσε λέγοντας την περίφημη εκείνη φράση, που είναι και κανόνας αληθινής δικαιοσύνης: «Ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω λίθον ἐπ᾿ αὐτήν» (Ιω. Η΄ 7). Στον βίον του Αγίου Ποιμένος βρήκαμε άλλη μια τέτοια περίπτωση, που μας διδάσκει να συγχωρούμε τους άλλους αμαρτωλούς, αφού κι εμείς είμαστε αμαρτωλοί και έχουμε ανάγκη συγχωρήσεως. Ιδού το περιστατικόν:
“Ο πρεσβύτερος του Πηλουσίου άκουσε κάποτε για μερικούς Μοναχούς, ότι πήγαιναν συχνά στην πόλη και λούζονταν και αμελούσαν την σωτηρία της ψυχής τους. Κι αφού τους εκάλεσε στην σύναξη του αφήρεσε το μοναχικό σχήμα και τους έδιωξε από το Μοναστήρι. Ύστερα όμως ένιωσε τύψεις στην καρδιά του και μεταμελήθηκε. Με θολωμένους τους λογισμούς του πήγε στον Αββά Ποιμένα, κρατώντας τα ράσα των Μοναχών, που είχε διώξει. Και ανάφερε το ζήτημα στον Αββά. Τότε του λέγει ο Γέροντας: «Εσύ δεν έχεις κάτι από τον παλαιόν άνθρωπο; Τον ξεντύθηκες τελείως»; Του απάντησε ο πρεσβύτερος: «Μετέχω ακόμα στον παλαιόν άνθρωπον». Και του ξαναλέγει ο Αββάς: «Να λοιπόν, οπού είσαι κι εσύ σαν τους αδελφούς. Έστω και λίγο να μετέχεις στα παλαιά, είσαι υποκείμενος στην αμαρτία». Έφυγε τότε ο πρεσβύτερος, φώναξε τους Μοναχούς, που ήταν ένδεκα, και τους ζήτησε συγχώρηση. Ύστερα τους ξανάδωσε το μοναχικό σχήμα και τους έστειλε στο Μοναστήρι”.
Άραγε εμείς μετέχουμε στον παλαιόν άνθρωπον ή είμαστε τελείως παλαιοί μέσα μας; Κι αν έχουμε μέσα μας τον παλαιόν άνθρωπον τότε γιατί κρίνουμε και κατακρίνουμε τους άλλους αμαρτωλούς σαν κι εμάς;
Παναγιώτης Μ. Σωτήρχος, Υπέρ των αμαρτωλών: Τι λένε οι άγιοι πατέρες, έκδοση Β΄, Αθήνα, Ακρίτας, 2002.
