Τό ἀλφαβητάρι τῆς ἀρετῆς

Αγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου

Ἄ ρχιζε πάντα ἀπ’ τό Θεό καί πάντα τελείωνε μαζί του

Β ίου το κέρδος εἶν’ αὐτό: τή μέρα σου καλά νά τελειώνεις

Γ νώριζε ὄλα τά καλά ἔργα τῶν δικαίων

Δ εινόν τό νά πεινάει κανείς, μά φοβερότερος ὁ πλοῦτος ὁ παράνομος

Ε ὐεργετεῖς; Μάθε λοιπόν πώς το Θεό μιμεῖσαι.

Ζ ήτα ἀπ’ τό Θεό νά σοῦ εἶναι σπλαχνικός, σάν ὄμως εὔσπλαχνος εἶσαι καί ἐσύ

Η σάρκα ἡ ἀνθρώπινη νά συγκρατεῖται πρέπει καί νά δαμάζεται γερά

Θ υμό χαλίνωνε, μή πέσεις ἔξω ἀπό τή λογική

Ἴ σια ψηλά το βλέμμα σου, στή γλῶσσα νά ‘χεις μέτρο

Κ λειδί στ’ αὐτιά νά βρίσκεται, τό γέλιο σου νά εἶναι σεμνό

Λ υχνάρι νά πορεύεται ἡ λογική μπροστά ἀπό κάθε σου ἔργο

Μ ή σοῦ γλυστράει κάτω ἀπ’ ὄ,τι φαίνεται, ἐκεῖνο πού ὐπάρχει

Ν ά ἐρευνᾶς τά πάντα μέ τό νοῦ, ὄμως νά πράττεις ὄσα ἐπιτρέπονται

Ξ ένος πώς εἶσαι, μάθε το καλά. Γι’ αὐτό τίμα τούς ξένους

Ὅ ταν στή γαλήνη ταξιδεύεις, τότε νά θυμᾶσαι τή φουρτούνα

Π άντα να δέχεσαι ευχάριστα, όσα από το Θεό προέρχονται

Ρ αβδί νά σέ χτυπᾶ τοῦ δίκαιου καλύτερα, παρά ὁ κακός νά σέ τιμᾶ

Σ τίς θῦρες τῶν σοφῶν νά πηγαινοέρχεσαι, μακρυά ἀπ’ τίς θῦρες τῶν πλουσίων

Τ ό μικρό, μικρό δέν εἶναι ὄταν σέ κάτι μέγα ὁδηγεῖ

Ὕ βριν χαλίνωνε, μακρυά ἀπ’ τήν ἔπαρση μέγας σοφός νά γίνεις

Φ υλάξου σύ ἀπ’ τό πέσιμο, σάν ὄμως ἄλλος πέσει, μή γελᾶς

Χ άρισμα τό νά σέ φθονοῦν, αἴσχος καί μέγα, νά φθονεῖς ἐσύ

Ψ υχή πού στό Θεό προσφέρεται, εἶναι ἡ καλύτερη θυσία

Ὤ, ποιός θά τά φυλάξει ὄλα αὐτά; Αὐτός καί θά σωθεῖ!