Το μεγαλείο της ευγνωμοσύνης
Μια φορά ο άγιος Σάββας συναντήθηκε τυχαία με τέσσερις Σαρακηνούς, πεινασμένους και ελεεινούς· τους σπλαχνίστηκε και τους προσκάλεσε να φάνε μαζί του. Άνοιξε το δισάκι του κι έβγαλε τα λιγοστά χορταρικά και τις βρασμένες ρίζες που είχε και τους τα πρόσφερε. Αυτοί έφαγαν κι ευφράνθηκαν και στη συζήτηση απάνω τον ρώτησαν κι έμαθαν σε ποια από τις σπηλιές της περιοχής μένει. Μετά από λίγες μέρες κατάφεραν να εξασφαλίσουν μερικά ψωμιά, τυρί και χουρμάδες κι έτρεξαν να τα φέρουν στη σπηλιά του ασκητή. Ο γέροντας θαύμασε την ευγνώμονη διάθεση αυτών των αγροίκων ανθρώπων, έπεσε σε σκέψη βαθιά και κλαίοντας μονολογούσε· «Αλίμονο ψυχή μου, με πόση ταχύτητα τούτοι οι βάρβαροι έσπευσαν να ανταποδώσουν την τιποτένια προσφορά λίγων χορταρικών. Πού ’ναι η δική σου ευγνωμοσύνη για τις δωρεές του Κυρίου;».
Κάποτε πάλι τέσσερις Σαρακηνοί ληστές προσπαθούσαν να φτάσουν στην σπηλιά του αγίου με σκοπό να κλέψουν ότι θα έβρισκαν, μα δεν τα κατάφερναν να βρουν το μονοπάτι. Ο άγιος Σάββας τους πήρε είδηση και τους έριξε ένα σκοινί για να τους βοηθήσει να σκαρφαλώσουν στα βράχια. Οι ληστές κατάπληκτοι, ανέβηκαν και φυσικά δε βρήκαν τίποτα να κλέψουν. Έφυγαν θαυμάζοντας και την ακτημοσύνη του βέβαια, μα πιότερο την ακακία του. Από τότε συχνά έρχονταν να τον συναντήσουν και να του φέρουν, ό,τι τους βρισκόταν, παξιμάδια και τυρί και χουρμάδες.
