ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ π. ΝΕΟΦΥΤΟΣ ΣΚΑΡΚΑΛΑΣ (1917 - 2005) - Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ
Είχα την ιδιαίτερη ευλογία να τον συναντήσω, να λάβω τις πολύτιμες συμβουλές του και να αναπαυθώ επ΄ ολίγον στο πετραχήλι του. Την ευχή του να έχουμε.
Ἀπό τά πολλά θαυμαστά σημεῖα πού ἐτέλεσε ὁ γέροντας μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ, ἀναφέρουμε ὀλίγα ἀντιπροσωπευτικά: Ἄγνωστη στόν γέροντα κυρία τόν εἶδε σέ ὄνειρο, κατά τό ὁποῖ ο τῆς εἶπε: «ἄντε Κ. σέ περιμένω». Ἐν τῷ μεταξύ εὑρέθη ἔγκυος χωρίς νά τό ἐπιθυμῇ. Εἶχε πόλεμο καί ἀπό τόν σύζυγό της καί ἀπό τά παιδιά της. Βρισκόταν σέ πολύ δύσκολη θέσι, ἐπειδή δέν γνώριζε τί νά κάνῃ. Συμβουλεύθηκε μία γειτόνισσα, πού εἶχε τόν γέροντα πνευματικό. Ἔτσι βρέθηκε ἔξω ἀπό τήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ του. Ὁ γέροντας, προτοῦ προλάβῃ αὐτή νά τοῦ ἀναφέρῃ τίποτα, τῆς εἶπε: «Ἄν σκέφτεσαι νά κάνῃς ἔκτρωσι, νά μή μπῇς στό σπίτι μου». Τότε ξέσπασε σέ κλάματα, καθώς διεπίστωσε ὅτι αὐτός ἦταν ὁ παππούλης πού πρό ὀλίγου καιροῦ εἶχε ὁρα ματισθῆ. Ὁ γέροντας τήν συμβούλευσε, τήν παρηγόρησε καί τήν ἐνίσχυσε στόν ἀγώνα της. Ἀπόκτησε ἕνα χαριτωμένο ἀγόρι, πού τελικά ὅλοι τό ἀγάπησαν πολύ.
Ἡ κ. Ἀ. ἀναφέρει: Τήν πρώτη φορά πού πῆγα νά ἐξομολογηθῶ στόν γέροντα, χωρίς νά μέ γνωρίζῃ καί χωρίς οὔτε ἐγώ νά τόν γνωρίζω, ἄρχισε νά μοῦ λέγῃ: «Θυμᾶσαι, παιδί μου, ὅταν κάναμε αὐτό; θυμᾶσαι τό ἄλλο;» Καί κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπο μοῦ ἀνέφερε ὅλες τίς ἁμαρτίες πού εἶχα κάνει ἀπό τήν μικρή μου ἡλικί α. Ἐγώ ἔλεγα: «Ναί γέρον τα» καί ἔκλαιγα. Ἦταν σάν νά εἴχαμε ζήσει ὅλη τήν ζωή μαζί. Ἤξερε τά πάντα γιά μένα. Μετά μοῦ λέγει: «Ξέρεις νά διαβάζῃς;» Τοῦ ἀπαντῶ: «Ναί γέροντα». «Πάνω στό τραπέζι εἶναι ἕνα βιβλίο. Πάρ᾿ το. Ἄνοιξε στήν τάδε σελίδα καί διάβασε. Αὐτός θά εἶναι ὁ κανόνας σου γιά τρία χρόνια».
Μᾶς ἔλεγε νά μαγειρεύουμε ἀπό τό Σάββατο γιά τήν Κυριακή. Ἐγώ ὅμως δέν ἔκανα ὑπακοή. Μία Κυριακή μετά τήν Λειτουργία, ἐνῶ ὁ γέροντας μᾶς μιλοῦσε, ἐγώ σκεφτόμουν τί φαγητό θά μαγειρέψω. Τότε ὁ γέροντας ἀπευθυνόμενος πρός ἐμέ να μοῦ λέγει: «Τί πράσσα καί σπανάκια σκέφτεσαι; Δέν σοῦ εἶπα νά μαγειρεύῃς ἀπό τό Σάββατο;».
Ὁ κ. Γ. Γ. προσθέτει: Ὁ Ἀ. ἀναχωροῦσε ἀπό τήν ζωή. Ὅμως ἡ προσευχή τοῦ γέροντα δέν τόν ἄφησε νά φύγῃ. Ἀκόμη ἀντηχεῖ στ᾿ αὐτιά μου ἡ προσευχή του: « Ἀνάστησον τόν δοῦλον σου Ἀ., Κύριε, διότι ἔχει ὑποχρεώσεις καί μικρά παιδιά».
Στίς 22 Ὀκτωβρίου τοῦ 1997 ὁ γέροντας ταξίδευε μέ τά ἐγγόνια του στό Ἅγιον Ὄρος. Ἡ θάλασσα εἶχε μεγάλη τρικυμία. Σηκώνεται τότε ὁ γέροντας καί λέγει: «Σιώπα, πεφίμωσο» καί ἀμέσως ἔγινε γαλήνη μεγάλη. Ὅσοι ἦσαν στό πλοῖο φώναζαν: «Μπράβο, γέροντα». Τό πλοῖο λεγόταν «Ἄξιον ἐστί». Μεγάλη εὐλογία γιά τήν Κοζάνη ὁ γέροντας.
Ἡ κ. Π. Μ.: Πολλές φορές ὅταν ἀρρώσταιναν τά παιδιά μας τοῦ τηλεφωνοῦσα. Τοῦ ἔλεγα: «Γέροντα, ὁ μικρός μου ἔχει πυρετό δύο μέρες καί δέν κατεβαίνει μέ τά φάρμακα». Μοῦ ἔλεγε: «Βράσε λίγο χαμομήλι καί δῶσ᾿ του». Σέ λίγη ὥρα τό παιδί γινόταν καλά. Βέβαια δέν ἦταν τό χαμομῆλι πού τό γιάτρευε, ἀλλά ἡ εὐχή τοῦ γέροντα.
ΠΗΓΗ : "Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ", ΕΤΗΣΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, ΠΕΡΙΟΔΟΣ Β΄, ΕΤ. 2006, ΑΡΙΘΜ. 31, σσ. 113 - 115.
